Ανάσα! Ανάσα ψυχής! H συναυλία της Κυρίας Δόμνας Σαμίου στο Ηρώδειο. (Αν και η λέξη «συναυλία» δεν ταίριαζε πολύ στο γεγονός - του έδινε έναν καθωσπρεπισμό. Μια μάζωξη φιλική ήταν, ανθρώπων αγνώστων μεταξύ μας που αν και γύρω στις τρεις χιλιάδες πολύ σύντομα νιώσαμε φίλοι). Και ήταν ανάσα ψυχής όχι μόνο γιατί η Κυρία Σαμίου πάντα ανασύρει θησαυρούς. Ή γιατί η φωνή της είναι πάντα ακμαιότατη. Αλλά γιατί αυτό που εμπνέει γύρω της έχει μια υγεία, μια φρεσκάδα, μια αυθορμησία που σε συμπαρασύρει. Δεν είδαμε τα εκπληκτικά κοστούμια και τους «χορογραφημένους» και δημοτικούς χορούς - που μπορεί και να είναι έξοχοι όταν τους βλέπω. Εδώ η πρόταση ήταν «χειροποίητη». Έβλεπες ανθρώπους να έχουν έρθει, με τα συγκροτήματα στα οποία μετείχαν, από όλες τις μεριές της Ελλάδας φορώντας απλώς τα «καλά» τους. Έβλεπες γιαγιάδες που χορεύανε και τραγουδούσανε με τα εγγονάκια τους πλάι. Ένα κομμάτι της ζωής τους που δεν το έστησαν, αλλά το έζησαν.
... με φινάλε διονυσιακό
Μια βραδιά καθαρτήρια. Και -τουλάχιστον- συγκινητική. H Κυρία Σαμίου την έκλεισε με τη δωρική απλότητα και το χιούμορ που τη διακρίνει, μιλώντας για τα μουσικά και χορευτικά πλούτη που διαθέτουμε ως λαός αλλά δεν τα προωθούμε και δεν τα εκμεταλλευόμαστε. Και όταν έφυγε από τη σκηνή κι ενώ αδειάζαμε το θέατρο, ξαφνικά οι «κουδουνάδες» οι Δραμινοί, που είχαν έρθει από τον Βώλακα ντυμένοι με τις προβιές και τις μάσκες των δρώμενων που παρουσίασαν, διονυσιάστηκαν. Άρχισαν να βαρούν τις κουδούνες τις φαλλικές, να κυνηγιούνται, να παίζουν. Κι έτσι μας ξέβγαλαν. Ως τις πύλες του θεάτρου. Αν αυτό δεν ήταν μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα για να περάσουμε τον χειμώνα... Αφού ευχηθούμε στην Κυρία Σαμίου που έκλεισε προχθές τα εβδομήντα επτά να τα χιλιάσει και να μας «ξεπλένει» έτσι για χρόνια πολλά ακόμα.
