(απόσπασμα)
Γύρω από το στητό, πάντα εφηβικό παράστημα της Δόμνας Σαμίου θα κινούνται εκείνο το βράδυ επάνω στη σκηνή του Ηρωδείου περισσότερα από 250 παιδιά έξι έως δώδεκα χρόνων που εκείνα κυρίως -και όχι εκείνη- θα τραγουδούν, θα χορεύουν και θα παίζουν όργανα του τόπου τους. Παιδάκια, από διάφορες περιοχές τηs χώρας, ντυμένα με τοπικές ενδυμασίες, σαν μινιατούρες, που επιπλέον θα παίξουν επί σκηνής -διασκεδάζοντας και διασκεδάζοντάς μας- διάφορα παλιά παιδικά παιχνίδια, όπως το Περνά περνά η μέλισσα που έδωσε και τον τίτλο σε όλη αυτή τη βραδιά, αλλά και θα αναβιώσουν χαρακτηριστικά λαϊκά μας έθιμα, όπως εκείνο της Περπερούνας, που «περπατεί και περπατεί, το θεό παρακαλεί, θε μου στείλε μια βροχή...» -καλή ώρα!
[...]
«Θα είναι κάτι εντελώς ιδιαίτερο, Επειδή ακριβώς βασίζεται στις παρουσίες των παιδιών. Εγώ θα είμαι συνεχώς επάνω στη σκηνή μαζί τους, σαν δασκάλα να πούμε, οικοδέσποινα ή γιαγιά τους».
Πώς προέκυψε η ιδέα;
Πάντα με συγκινούσαν τα παιδιά. είναι το αύριο, η συνέχειά μας. Κι όταν τα βλέπω να τρέχουν να χωθούν κι αυτά στους κύκλους των μεγάλων για να χορέψουν, τα χαίρομαι, τα καμαρώνω. Έτσι λοιπόν όταν ο νέος πρόεδρος του Φεστιβάλ, ο κ. Κούκος, μου ζήτησε μια πρόταση για το Ηρώδειο, τότε σκέφτηκα να κάνουμε κάτι με παιδιά, κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει, και αξίζει τον κόπο, το ξέρω, το έχω δει τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το δημοτικό μας τραγούδι.
Πού βρήκατε τα παιδιά; Τραγουδούν σήμερα και χορεύουν παραδοσιακούς χορούς τα μικρά των Ελλήνων;
Ναι! Ναι! Κι αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται στους τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους, όπου διάφοροι δάσκαλοι διδάσκουν χορούς κυρίως. Από τέτοιους συλλόγους διαλέξαμε δώδεκα ομάδες παιδιών: Από Αλεξανδρούπολη, Βώλακα Δράμας, Δημοτικό Ωδείο Λάρισας, κοριτσάκια από την Κοζάνη, οι Λαζαρίτσες μας, αλλά και εφήβους που παίζουν χάλκινα, Κάρπαθο και Σκύρο. Άλλες έξι ομάδες είναι από συλλόγους του κέντρου: Κρητικάκια, Ηπειρωτάκια Ποντιάκια, Μικρασιατάκια από την Ν. Ερυθραία, που θα τα συνοδεύσω εγώ στο τραγούδι, ως παιδί και εγώ της Ιωνίας. Την Αττική θα εκπροσωπήσει μια ομάδα Αρβανιτάκια από τα Καλύβια και, τέλος, θα έχουμε και μια ομάδα κοριτσάκια από το Ζεφύρι, το Γ΄ Δημοτικό Σχολείο, που θα μας χορέψουν το δικό τους χορό, το τσιφτετέλι.
Τσιφτετέλι;
Βεβαίως, αυτόν τον εκφραστικό, αισθαντικό χορό, που δεν είναι καθόλου χυδαίος όταν χορεύεται σωστά και όχι όπως τον βλέπουμε ξεδιάντροπο πάνω στα τραπέζια. Όταν τα είδα αυτά τα κοριτσάκια, που έχουν μάθει το χορό από τις μητέρες και τις γιαγιές τους, είπα «να το, αυτό το τσιφτετέλι είναι που ξέρω εγώ». Κι αποφάσισα να το εντάξω στο πρόγραμμα. Θα είναι και ξυπόλητα, μόνα τους τα μανάρια μου πετάξανε τα τσακάρια και τα παπουτσάκια τους όταν τους ζήτησα στο σχολείο να χορέψουν για να τα δω.
Μία ορχήστρα θα συνοδεύει όλες τις ομάδες;
Θα είναι η ορχήστρα μου, που θα με συνοδεύσει όταν τραγουδήσω στην έναρξη, στο μέσον με την ομάδα την Μικρασίας, και στο φινάλε, οπότε θα είναι όλα τα παιδάκια επί σκηνής, αλλά κάθε ομάδα θα έχει τα δικά της τοπικά όργανα και τους μουσικούς της -μερικοί από τους οποίους είναι παιδιά. Παιδιά τραγουδούν, παιδιά χορεύουν, παιδιά παίζουν όργανα -και παιχνίδια...
Περνά περνά η Μέλισσα;
Και Δεν περνάς Κυρά Μαρία και άλλα πολλά. Άλλα θα τρέχουν με ξύλινα πατίνια, από εκείνα που φτιάχναμε με ρουλεμάν, άλλα θα κυλάνε τσέρκι, άλλα θα ζωντανεύουν έθιμα που ξεχνιούνται όπως του Κλήδονα ή της Περπερούνας: ένα κοριτσάκι ντυμένο με πράσινες φυλλωσιές, το περιφέρανε τα παιδάκια, τραγουδώντας πόρτα πόρτα στις γειτονιές, όταν υπήρχε ανομβρία, και τα ράντιζαν με νερό οι νοικοκυρές... Αλλά και γυρολόγους θα έχουν οι «γειτονιές» που θα στήσουμε στη σκηνή: θα πουλάνε «Μηλαράκι - Κοκκοράκι», χαλβά πολίτικο εκείνον τον άσπρο σκληρό που τον κόβανε με τσεκουράκι, ακόμη και «Μπιλιμπόμ μπιμ μπομ» θα το θυμούνται οι παλιοί σαν και μένα...
Μεγάλες ζωγραφιές, που ζωγράφισαν παιδιά πάνω σε υφάσματα με τον πήχυ, θα δημιουργήσουν το κατάλληλο φόντο στους τοίχους του Ηρωδείου, ενώ τη γενική σκηνοθετική επιμέλεια θα έχει η έμπειρη Δάφνη Τζαφέρη, που θα μαγνητοσκοπήσει για λογαριασμό της ΕΤ1 τη μοναδική αυτή βραδιά.
«Νομίζω ότι θα έχει ποικιλία και ενδιαφέρον», λέει η Δόμνα Σαμίου. «Τα παιδιά θα μας δείξουν τι έχουν μάθει, τι έχουν πάρει από εμάς -κι εδώ, αν θέλετε, υπάρχει κι ένας συμβολισμός: Εγώ μεγάλωσα πια, κλείνω τα '73 τον Οκτώβριο, σιγά σιγά θα αποσυρθώ, θα φύγω κι απ' τον κόσμο. Κι είναι σαν να παραδίδω τη σκυτάλη σ' αυτά τα παιδιά, να προχωρήσουνε...»
