Η Δόμνα Σαμίου είναι συμπαθέστατος άνθρωπος και με συγχωρείτε δηλαδή που σας το λέω, να προσέξετε πώς θα την πάρετε γιατί είναι ευαίσθητο πράγμα και χρειάζεται ειδική μεταχείριση. Και αυτός που την ξέρει από κοντά μπορεί να καταλάβει αυτό που θα πω: έχει τούτο το παράξενο, δηλαδή, αισθάνεσαι λιγάκι ότι μπορεί να είναι η θεία σου αλλά μπορεί να είναι και η ανιψιά σου ταυτοχρόνως. Και ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα; Διότι ενώ είναι ένας άνθρωπος σαν και μας, και κινείται ανάμεσά μας όπως κινούμαστε κι εμείς, ανήκει όμως σ’ έναν άλλο χρόνο, στη μουσική ενός άλλου χρόνου. Αυτό είναι που δίνει υποβλητικότητα στην ύπαρξή της.
Αυτό, το ότι ανήκει στη μουσική του παρελθόντος, πολλοί μπορεί να το νομίζουν οπισθοδρομικό αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί είτε ανήκεις στο παρελθόν είτε ανήκεις στο μέλλον είναι ένα και το αυτό. Το θέμα είναι να έρχεσαι απ’ αλλού, να μην είσαι από δω. Γιατί μόνον όταν έρχεσαι απ’ αλλού, από χθες ή από αύριο, μόνο τότε μπορείς να επέμβεις πραγματικά στο παρόν κι αυτή νομίζω είναι η σημασία της Δόμνας Σαμίου. Είναι ένας άνθρωπος που έρχεται σε μας από έναν άλλον χρόνο και ακριβώς επειδή έρχεται από έναν άλλον χρόνο γι’ αυτό μπορεί και μας παρηγορεί, γι’ αυτό μπορεί και μας ανακουφίζει και μόνον έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε.
Εγώ νομίζω το πιο σπουδαίο πράγμα στο δημοτικό τραγούδι είναι αυτό το μάθημα ήθους που μας δίνει. Δηλαδή το δημοτικό τραγούδι μας μαθαίνει ότι τα τραγούδια γράφονται για να εκφραζόμαστε κι όχι για να κάνουμε επιτυχία, όχι δηλαδή να κάνουμε σουξέ. Αυτό είναι το πιο σοβαρό του νομίζω. Αλλά αυτό όχι έτσι ξερά που το λέω. Αυτό το δίνει με ένα τρόπο πάρα πολύ γοητευτικό.
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα συνέντευξης του Διονύση Σαββόπουλου στην εκπομπή Μουσική Βραδιά του Γιώργου Παπαστεφάνου (ΕΡΤ, 1977) που ήταν αφιερωμένη στη Δόμνα Σαμίου.
