(απόσπασμα)
Η πολύχρονη ιστορία της Δόμνας Σαμίου στο χώρο της παραδοσιακής μας μουσικής, το μεράκι με το οποίο την αναζήτησε όπου μπορούσε να τη βρει, η συστηματικότητα με την οποία την κατέγραψε και την αποθησαύρισε, το μέτρο και η πιστότητα με τα οποία την ξανατραγούδησε, και τελικά όλη η προσφορά της για την οποία άλλοι ειδικότεροι και αρμόδιοι έχουν πολλές φορές μιλήσει, αποτελούν ίσως τις καλύτερες συστάσεις γι’ αυτό το δίσκο. Περιέχει σκοπούς και τραγούδια της Δωδεκανήσου, της Ηπείρου, της Μικράς Ασίας, της Σκιάθου, της Χαλκιδικής, καθώς και μια παλιά αθηναϊκή πατινάδα, κομμάτια που καθώς σημειώνει η Δ. Σαμίου στο προσεγμένο, εφοδιασμένο και με τους στίχους τους εσώφυλλο, «είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορούν σε δίσκο».
Όμως γιατί τώρα και όχι νωρίτερα; Την απάντηση, με εμφανή αν και διακριτική πικρία, δίνει η ίδια: «Χρόνια τα κρατούσα στο αρχείο μου, χωρίς να τολμώ να τα παρουσιάσω, γιατί φοβόμουν να τα εκθέσω στο συναγωνισμό της εποχής».
Να ένας ευγενικός τρόπος να μιλήσει κανείς για τον ανταγωνισμό, θεμιτό και αθέμιτο, της σύγχρονης δισκογραφίας. Ανταγωνισμό που υποψιάζεται κανείς, όταν στο ίδιο σημείωμα διαβάσει ότι η ερευνήτρια και τραγουδίστρια ευχαριστεί τον Μάνο Χατζιδάκι, που «μου έδωσε την ευκαιρία και την ελευθερία να παρουσιάσω αυτό το μουσικό υλικό κατά την κρίση μου, χωρίς καμιά παρέμβαση».
Φανταστείτε δηλαδή πως μεταχειρίζονται τη μουσική αυτή σε άλλες περιπτώσεις, όπου ούτε οι διευθυντές είναι σαν τον Χατζιδάκι, ούτε οι καλλιτέχνες σαν τη Σαμίου!
