Πριν γνωρίσω τη Δόμνα, όταν ήμουνα δεκαεφτά χρονών, είχα ήδη μια επαφή μαζί της από μακριά, εννοώ από τους δίσκους της, τους αρκετούς μέχρι τότε. Γνωρίζοντάς την ήτανε πολύ κοντά στην εικόνα που είχα σχηματίσει όταν δεν την είχα γνωρίσει, και το βασικό ήτανε πως είχε την υπομονή απέναντι σε έναν άνθρωπο δεκαεφτά χρονών, όπως ήμουνα εγώ τότε, να του υποδεικνύει με ζήλο πώς θα ‘πρεπε να παίζεται το κάθε κομμάτι, είτε από αυτά που ήδη ήξερα είτε από αυτά που μου μάθαινε - και έχει λειτουργήσει πολύ σημαντικά και ως δασκάλα μου η Δόμνα, δηλαδή έχω μάθει έναν πολύ σημαντικό αριθμό δημοτικών κομματιών από την ίδια. Είχε λοιπόν την υπομονή να μου υποδεικνύει μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια πώς θα έπρεπε να παιχθεί το κομμάτι. Κι αυτό λειτούργησε ευεργετικά σε μένα, κυρίως στο παίξιμό μου αλλά και στη συνεργασία μας. Με αντιμετώπιζε παρόλα αυτά, αν και υπήρχε μια τεράστια διαφορά ηλικίας, δηλαδή ήμουνα ένα παιδί και ήτανε μια δασκάλα, μια μεγάλη γυναίκα και υπήρχε από μένα σίγουρα ένας σεβασμός -και υπάρχει-, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι σεβασμός υπήρχε και από την άλλη πλευρά, δηλαδή υπήρχε ένας αλληλοσεβασμός, ο οποίος σε μια κατάσταση μαθητείας, μεταξύ δάσκαλου και μαθητή λειτουργεί πολύ ευεργετικά και βοηθάει το μαθητή να ξεπεράσει όποιες ανασφάλειες έχει στο πώς θα παίξει μόνος του, με την προσωπικότητά του, με τον ίδιο του τον εαυτό.
Κι έτσι έχουμε φτάσει σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια συνεργασίας, αυτός ο αλληλοσεβασμός να έχει γίνει πια μια αμοιβαία εμπιστοσύνη: απ’ την πλευρά μου είναι χαρά μου να παίζω με τη Δόμνα όποτε με χρειάζεται είτε σε συναυλίες είτε σε γλέντια είτε στο σπίτι, σε μια ταβέρνα, οπουδήποτε, και η ίδια έχει φτάσει στο σημείο να με εμπιστεύεται έστω και από τη θέση ενός «συμβούλου», να συμβουλεύεται τη γνώμη μου επί της μουσικής. Κάτι το οποίο συνέβη για πρώτη φορά όταν ήμαστε στη διαδικασία της ηχογράφησης του δίσκου Κανελόριζα, μετά στα Πασχαλιάτικα και τώρα με τη συναυλία του Μεγάρου. Βλέποντας όλη αυτή την πορεία νοιώθω τον εαυτό μου να έχει προχωρήσει κοντά στη Δόμνα κι αναγνωρίζω βεβαίως τη σημαντική της βοήθεια.
Κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι σε διάφορες περιπτώσεις που έτυχε να βρεθούμε για να παίξουμε μουσική, όχι σε μια σκηνή αλλά θα μπορούσε να είναι από ένα σπίτι μέχρι ένα εστιατόριο, ας πούμε, και βγάζαμε τα όργανα κι αρχίζαμε να παίζουμε, μου έκαναν εντύπωση οι βιολογικές της αντοχές, διότι έφτανε η ώρα τρεις, τέσσερις, όπου εγώ κουραζόμουνα, πονούσαν τα δάχτυλά μου, δεν μπορούσα να παίξω αλλά η Δόμνα ήταν ακμαιότατη μέχρι και το πρωί που θα έπρεπε να φύγουμε, κι εγώ ήμουνα μέσα στη νύστα αλλά η Δόμνα παρόλα τα χρόνια της ήτανε μες στη χαρά.
