Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Σαν τη μάνα, βάι αμάν αμάν, σαν τη μάνα, καλή μάνα,
ν-έλα γιαρένη¹ μ’ έλα, και τι καλή μανούλα
ν-από ’χει τους, βάι αμάν αμάν, από ’χει τους εννιά τους γιους
ν-έλα γιαρένη μ’ έλα, και μουναχή τη γκόρη.

Προξενητάδις έρχουντι ν-από τη Βαβυλώνα
να πάρουνι την Αρετή πουλύ μακριά στα ξένα.
Κι η μάνα δεν την έδινι κι ι Κουσταντής τη δίνει.
– Πώς να τη δώσου Κουσταντή την Αρετή στα ξένα
ν-απού θα ν-έρθ’ ένας κιρός, κατακαημένος χρόνος,
θα κλαίει η μάνα γι’ Αρετή κι η Αρετή για μάνα.
– Δώσ’ τηνα μάνα, δώσ’ τηνα, ν-εγώ θα τηνε φέρω.
Την έδωσαν την Αρετή πουλύ μακρυά στα ξένα.
Ούλα τ’ αδέρφια του μπροστά κι ι Κουσταντής πιθαίνει.
Σ’ όλα τα μνήματα πααίν’ κλαίει, μοιρολογάει,
στου Κουσταντή σαν πάηνι, κλαίει και βλαστημάει.
– Ανάθεμά σε Κουσταντή και τρισανάθεμά σε
που μ’ έκανες κι έδουσα την Αρετή στα ξένα.
[’Πού τις πουλλές τις βλαστημιές, ’πού τις πουλλές κατάρις
ι Κουσταντής σηκώθικι την Αρετή να φέρει.
Κάνει του μνήμα άλουγου κι του σιντούκι σέλα
κι του σταυρό της κιφαλής δρόμου που θα τουν πάγει.
Στουν δρόμου απού πάηνι όλο πιρικαλούσι
– Θε μου να βρω την Αρετή στου χουρό να χουρεύει.
Κι όπως πιρικάλισι έτσ’ πήγι κι την βρήκι.
’Πού μακριά ν-ιστάθηκι κι από κουντά φουνάζει:
– Άιντι, άιντι μαρ’ Αρετή, η μάνα μας σι θέλει.
– Αν μι φουνάζει για καλό να βάλου τα καλά μου
κι αν μι φουνάζει για κακό να βάλου τα λερά μου.
– Άιντι, άιντι μαρ’ Αρετή, έτσ’ που ’σι έτσ’ να πάμι.
Στου δρόμου που πααίνουνι, τη στράτα που διαβαίνουν,
πουλί πήγι κι κόνιψι πα στου δεντρού την τσούτα².
Δεν κιλαϊδούσι σαν πουλί, ούτι σα χιλιδόνι,
μόν’ κιλαϊδούσι κι ίλιγι ανθρουπινή φουνίτσα.
– Πού είδγιτι, πού άκ’σιτι ζ’ντανοί μι τ’ς πιθαμένοι.
– Ακούς, ακούς βρε Κουσταντή, τι λέει του πουλάκι;
Πού είδγιτι, πού άκ’σιτι ζ’ντανοί μι τ’ς πιθαμένοι.
– Άιντι, άιντι μαρ’ Αρετή, πουλιά είνι κι ας τα λένι.
Ισύ πάηνι στου σπίτι μας, στη μάνα να σ’ ανοίξει
κι ’γώ θα δέσου τ’ άλουγου κι ύστιρα θα ν-έρθου.
Ιπήγι κι η Αρετή στη μπόρτα κι φουνάζει:
– Άνοιξι μάνα, άνοιξι, ιγώ είμ’ η Αρετή σου.
– Αν είσι ’σύ η Αριτή κι ποιος θι να σι φέρει;
– Ι Κουσταντής μι ίφιρι τ’ άλουγού τ’ πάει να δέσει.
– Ι Κουσταντής ιπέθανι, τώρα είν’ δώδικα χρόνια.
– Άνοιξι μάνα, άνοιξι, ιγώ είμ’ η Αρετή σου.
Ανοίγει κι αγκαλιάζουντι, μαζί κι οι δυο πιθαίνουν.]

¹γιαρένης: ωραίος, λεβέντης, αγαπητικός
²τσούτα: κορυφή