Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Έρθεν οφέτος η Λαμπρή, τον κουκαράν¹ εβγάλτεν
φετιζνόν κόκκινον ωβόν,² ξαν’ σην εικόναν βάλτεν

Την Λαμπρήν χρόνια
πολλά τρώνε κόκκινα ωβά
την Λαμπρήν Χριστός Ανέστη
όλ’ λένε Αληθώς Ανέστη.

Έρθεν οφέτος η Λαμπρή, τα καλά τα ημέρας
θα φορούν και σκεπάουνταν³ τα κορτσόπα τη χώρας.

Χριστός Ανέστη σήμερον, όλ’ λάσκουν⁴ χαρεμένα
σ’ όλια τα σπίτια τρών’ και πίν’, τα πόρτας ανοιγμένα.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών και θάνατον πατήσας
το βίο μ’ όλιον θα πουλώ και δίγω από πίσα τ’ς.⁵

¹Η Σαρακοστή, η αυστηρή νηστεία των σαράντα ημερών πριν από τη Μεγάλη Βδομάδα, ήταν μια βασανιστική και ψυχολογικά ατέλειωτη περίοδος. Οι νηστευτές επινοούσαν διάφορους τρόπους για να έχουν μια αντίληψη του χρόνου που πέρασε και ν’ αντέξουν εκείνον που απομένει. Στη Χίο π.χ. παρίσταναν τη Σαρακοστή σαν χάρτινη γυναίκα, σε στάση προσευχής, δίχως στόμα και με εφτά πόδια - όσες και οι βδομάδες ως το Πάσχα. Κάθε βδομάδα έκοβαν κι από ένα πόδι, στο οποίο μάλιστα απέδιδαν και μαγικές ιδιότητες. Ο κουκουράς ή κουκαράς ήταν ένα αντίστοιχο, φοβεριστικό για τα παιδιά, ημερολόγιο που έφτιαχναν στον Πόντο. Ένα μεγάλο κρεμμύδι με μακριές ρίζες, σαν μουστάκια. Το καψάλιζαν για να μαυρίσει, σχεδίαζαν άγρια χαρακτηριστικά και έμπηγαν γύρω εφτά φτερά κότας. Το κρεμούσαν απ’ το ταβάνι και κάθε βδομάδα αφαιρούσαν από ένα φτερό. Τη Μεγάλη Βδομάδα τον εξαφάνιζαν. Στα παιδιά διηγόντουσαν διάφορες ιστορίες για την άφιξη και την αναχώρησή του.
²Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου όλες οι οικογένειες έπαιρναν στην εκκλησία τόσα κόκκινα αβγά όσα και τα μέλη της οικογένειας, για να τα ευλογήσει ο παπάς, και ακόμη ένα που το έβαζαν στο εικονοστάσι, το «ευλογημένο αβγό». Πίστευαν πως αυτό δεν χαλάει ποτέ και το κρατούσαν ως το επόμενο Πάσχα, οπότε και το αντικαθιστούσαν.
³θα φορούν και σκεπάουνταν: θα βάλουν καινούρια ρούχα και κεφαλόδεσμο
⁴λάσκουν: σεργιανάνε
⁵δίγω από πίσα τ’ς: θα της τα χαλαλίσω