Εεεε γιω-γιω, γιω Μαργιώ, ε γιω-γιω, γιω Μαργιώ
ε γιω-γιω-γιω, γιω Μαργιώ
Καλάδες1 ά- γιω Μαργιώ -γιος ο Θεός, γιω Μαργιώ
ντόνα και ξα- γιω Μαργιώ -ναντόνα, γιω Μαργιώ
κι ο Νικολής μας φώναζε, ένα σκοινί ακόμα.
Η μάτσα2 πάει στο γιαλό και ποιος θα μας καλάρει3
κι ο Νικολής μας φώναζε, να βγούμ’ από τ’ αμπάρι.
Ως κι ο καραβοκύρης μας κι αυτός κακό μας θέλει
θέλει πρωί, θέλει βραδί, θέλει και μεσημέρι
θέλει και τα μεσάνυχτα, θέλει και χαρομέρι4.
Η ψαροπούλα έρχεται και φέρνει τα καρβέλια
αν είν’ ζεστά και μαλακά, θα μπήξομε τα γέλια.
Βρε έχω μούτσοι, δεν οφελούνε, βρε μόνο τα ψωμιά χαλούνε
βρε έχω χανατζή5 καμπούρη και πλωριό6 με δίχως μούρη.
1καλάδα: ρίξιμο διχτυών (ψαρότοποι, ομαλοί βυθοί για το σύρσιμο της τράτας) 2μάτσα: η άκρη του διχτυού που δένουν το σκοινί 3καλάρω: τραβώ τα δίχτυα 4χαρομέρι: χαράματα 5χανατζής: μάγειρας 6πλωριός: λοστρόμος
Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στη Σκιάθο το 1976 από τον 80χρονο τότε καπετάν Νικόλα Λαμπρινουδάκη, πρόσφυγα, γεννημένο το 1896 στον Τσεσμέ Ερυθραίας Μικράς Ασίας.
