Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Το ευρύτατα διαδεδομένο σ’ όλο τον ελληνικό χώρο Μοιρολόι ή Καταλόι της Παναγιάς είναι ένα μεσαιωνικό μακροσκελές ομοιοκατάληκτο στιχούργημα λόγιας προέλευσης, άλλα εντυπωσιακά πλατιάς λαϊκής αποδοχής. Επηρεασμένο από τις σχετικές περικοπές των Ευαγγελίων και την υμνογραφία της εκκλησίας αποτελεί έναν ανθρωποκεντρικό αφηγηματικό θρήνο για τη μαρτυρική πορεία του Χριστού προς τον σταυρικό θάνατό του, ιδωμένη μέσα από τα μάτια και τα συναισθήματα της τραγικής του μάνας. Τραγουδισμένο από τις γυναίκες γύρω από τον «τάφο» τον Χριστού, κατά το ήθος και το ύφος των οικείων τους κοσμικών μοιρολογιών, εκφράζει τη συμπόνια, την ταύτισή τους με τη μητρική, ανθρώπινη πλευρά της Παναγιάς. Ωστόσο ο τρόπος της τελετουργικής τον επιτέλεσης αποκαλύπτει τις προχριστιανικές ρίζες του εθίμου.

Αν και υπάρχουν κατά τόπους διαφορές σε επί μέρους στοιχεία του τραγουδιού η στη μελωδική τον εκφορά, η δομή και η φόρμα τον Μοιρολογιού καθώς και, η λειτουργία του παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες από την Κάτω Ιταλία μέχρι τον Πόντο και την Κύπρο. Η συνέχεια της αφηγηματικής ροής, όπως προκύπτει μέσα από την αλληλοδιαδοχή των αποσπασμάτων διαφορετικής προέλευσης που αποτολμήσαμε, το κάνει εμφανές. Μιράντα Τερζοπούλου (1998)

Την ηχογράφηση πραγματοποίησε η Δόμνα Σαμίου στα πλαίσια των καταγραφών της, στον Άγιο Δημήτριο Λήμνου, το 1973.

Τα Τραγούδια και οι Τόποι τους

Η Χερσόνησος της Ερυθραίας

Περιήγηση πάνω στον χάρτη της Χερσονήσου της Ερυθραίας με οδηγό το Αρχείο Δόμνας Σαμίου.

Τραγούδια, πληροφορίες, μαρτυρίες και φωτογραφίες από τις κωμοπόλεις, τα χωριά και τους οικισμούς όπου ζούσαν Ρωμιοί έως το 1922. Πατήστε εδώ για την περιήγηση.

Αγία Παρασκευή, Αγρελιά, Αλάτσατα, Αμπάρσεκι, Άριτζας, Αχιρλί, Βατζίκι, Βοϊνάκι, Βουρλά, Γενιλιμάνι, Γιατζιλάρι, Γιλάνχοτζας, Γκιουβεντί, Γκιούλμπαχτσες, Γκιουνέψι, Γριλιμάνι, Εγγλεζονήσι, Ζεϊτίνελι, Ζεχτινέρι, Ζίνγκουι, Ζουμπέκι, Ινετζίκι, Καϊναμπουνάρι, Καράκοϊ, Κάτω Παναγιά, Κερμεγιαλεσί, Κερμένι, Κιζίλαγάτσι, Κιλιζμάνι, Κιοσέντερες, Κόλιτζας, Κοτζαντερές, Κουσουλάρι, Κουτσουμπαχτσές, Λίτζια, Λυθρί, Μελί, Μεντέσι, Μοναστήρι, Μουρντουβάν, Μπαλούκλαβας, Ντεμερτζιλί, Ντενιζγκιρέν, Ντενιζλί, Όρτατζας, Παμούκουκι, Πυργί, Ρεΐσντερε, Ροβιθόκαμπος, Σαζάκι, Σαΐπι, Σαλμάνι, Σαρπουντζίκι, Σεούτι, Σιβρισάρι, Σιγατζίκι, Σιράνταμι, Σκάλα Βουρλών, Τεπεπόζι, Τσεσμές, Τσικούρια, Χάσεκι και Ψηλή.

Οι πατρίδες δεν είναι «χαμένες» εφόσον υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τις θυμούνται και τις τιμούν