Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Ο Νίκος Καραγεωργίου θυμάται ότι το τραγουδούσαν σε γάμους και γλέντια που γίνονταν μεταξύ Χριστουγέννων και Πάσχα. Μετά το Πάσχα οι πόλεις αυτές (Μάκρη και Λιβίσι) ερήμωναν, αφού οι άντρες (μαραγκοί, χτίστες, γανωτζήδες) έφευγαν και πήγαιναν να δουλέψουν σε άλλες περιοχές.

Ηχογραφήθηκε σε στούντιο το 1984.

Στο αρχείο του Συλλόγου υπάρχει και η ηχογράφηση που έκανε ο Νίκος Καραγεωργίου στη Νέα Μάκρη το 1982, όπου τραγουδά ο ίδιος περισσότερους στίχους του τραγουδιού:

Ξύπνα μαυροματούσα μου κι ήρτα στη γειτονιά σου,
χρυσά μπλεξούδια σ’ έφερα να μπλέξεις τα μαλλιά σου.
Τα μάτια σου τα μαύρα κι άσπρος σου λαιμός,
αυτά είναι που με κάνουν και γίνομαι τρελός.

Μαυροματού της γειτονιάς, βάλτο καλά στο νου σου,
εγώ για σένα έρχομαι κι όχι για τους γονιούς σου.
Ψηλό μελαχρινό μου γύρισε να δεις,
πόσο με βασανίζεις, πόσο με τυραννείς.

Αστρομετρήτης θα γινώ και τ’ άστρα θα μετρήσω,
να βρω πουλί μου τ’ άστρο σου και τ’ άλλα να τα σβήσω.
Της γης τα χορταράκια και τα ραδίκια της,
να τα φιλήσω θέλω τα μαύρα φρύδια της.

Με το δικό σου το φιλί στον ουρανό πηγαίνω
με τους αγγέλους κάθομαι και πάλι κατεβαίνω.
Έλα πουλί μου, έλα, έλα την Κυριακή,
έλα και την Τετάρτη που θα ’μαι μοναχή.

Περνώ και δε σε χαιρετώ, τα μάτια χαμηλώνω,
το κάμνω για τη γειτονιά, μα εγώ σε καμαρώνω.
Μαχαιρωμένη μ’ έχεις, πληγή δε φαίνεται
και άλλος από εσένα γιατρός δε γίνεται.

Καλησπερίζω μια ψυχή και τ’ όνομα δε λέω,
γιατί αν πω το όνομα, θα κάθομαι να κλαίω.
Εσύ με βασανίζεις, μα τί μπορώ να πω,
όλα τα υποφέρω γιατί σε αγαπώ.

Λιβισιανή μου πέρδικα που μάρανες τ’ αηδόνι
και το ’καμες να περπατά, τις νύχτες να μαργώνει¹.
Στον Άγιο Κωσταντίνο, νερό τρεχούμενο,
η αγάπη σου με κάνει πουλί πετάμενο.

¹ μαργώνω: κρυώνω ή μουδιάζω από το κρύο