Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Πραματευτής κατέβαινε της Βουργαριάς τα μέρη.
Σέρνει μουλάρια δώδεκα και μούλες δεκαπέντε
εκεί που πάει και τραγουδάει, εκεί που πάει και λέει.
– Κρίμα σε τούτα τα βουνά και κλέφτες να μην έχουν.
Κι ευτύς παρουσιάστηκαν τρεις κλέφτες εμπροστά του
[κι αρχίσαν ξεφορτώματα και τα σκοινιά να κόβουν.
– Ν’ αφήστε, βρε καλά παιδιά, και τα σκοινιά μη κόβτε
βαρέθηκα, μπιζέρισα να δένω, να φορτώνω.]
Ένας τον χτύπα με σπαθί κι ο άλλος με κοντάρι
κι ο τρίτος τ’ αδερφάκι του του χτύπα στο κεφάλι.
[Μια μαχαιριά τον έσυρε κι ύστερα τον ρωτάει.
– Νέε, και πού ’ν’ τα μέρη σου, ’πό πού ’ν’ τα γονικά σου.
– Η μάνα μ’ απ’ την Ανατολή κι ο κύρης μ’ απ’ τη Δύση
είχα κι ένα καλό αδερφό στους κλέφτες καπετάνιος.
Στην αγκαλιά τ’ τον άρπαξε και στο γιατρό τον πάει.
– Γιατρέ μ’, πολλούς εγιάτρεψες κομμένους και σφαγμένους.
– Πολλούς σφαγμένους γιάτρεψα, πολλούς μαχαιρωμένους
αυτή ’ναι αδερφομαχαιριά και γιατρεμό δεν έχει.]