Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Τo τραγούδι του Πορφύρη (Χήρα-ν παιδίν εγέννησε, Καλογριά γκαστρώθηκε, Ο βασιλιάς διάταξε) είναι γνωστό κυρίως στην Καππαδοκία, τον Πόντο, την Κύπρο, την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και τα μικρασιατικά παράλια αλλά σπανιότερα και σε άλλες περιοχές, όπως αυτές που παρουσιάζονται εδώ.Σύμφωνα με τους παλιούς ερευνητές, που αναζητούσαν ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα πίσω από τις φανταστικές ιστορίες των τραγουδιών, ο Πορφύρης απηχεί τον Κωνσταντίνο Δούκα, γιο του Ανδρόνικου Δούκα, στρατηγού του Βυζαντινού αυτοκρά­τορα Λέοντα ΣΤ΄, ο οποίος επιχείρησε με επανάσταση να πάρει το θρόνο, προδόθηκε κι απέτυχε, αλλά αγαπήθηκε από το λαό, που τον απαθανάτισε σε διάφορα έπη.

Ωστόσο, το σημαντικότατο αυτό τραγούδι με την ιστορία του αντρειωμένου που μπορεί να λέγεται Πορφύρης ή Προσφύλης ή Μπροσφύλης, αλλά και Κωσταντής, δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με ιστορικά πρόσωπα ούτε με τον ακριτικό κύκλο. Πιθανότερο θεωρείται να πρόκειται για πολύ παλιό θέμα και ήρωα που ανιχνεύονται στην ύστερη αρχαιότητα και σε σασσανιδικές διηγήσεις.
Το ενδιαφέρον που παρουσιάζει βρίσκεται στη μυθιστορηματική γοητευτική πλοκή του και τους κλασικούς εκείνους συμβολισμούς και τις ποιητικές φόρμουλες που σαν αόρατο δίχτυ συνδέουν μεταξύ τους τραγούδια, ηρωικά έπη και παραμύθια και που εδώ τους συναντάμε συγκεντρωμένους όπως πουθενά αλλού.

Το περιεχόμενο του τραγουδιού με τα επί μέρους θέματά του είναι σε όλες τις παραλλαγές περίπου το ίδιο: Ο Πορφύρης, όπως κι όλοι σχεδόν οι αντίστοιχοι ήρωες των τραγουδιών (βλ. τραγ. Ο Καλομοίρης και ο Σαρακηνός, Ο Ανδρόνικος και η ρήγισσα), έρχεται στον κόσμο με ασυνήθιστη γέννηση. Η χήρα, γριά, καλογριά, Εβραίισσα, Αρμένισσα μάνα του, πλάσμα ακατάλληλο για μητρό­τητα αλλά και λίγο εξωτικό, παραβατικό και υπερβατικό, του κληροδοτεί τα υπερφυσικά χαρακτηριστικά του, που εκδηλώνονται αυτόματα με τη βρεφική υπέρμετρη λαιμαργία του, την υπερβολική λήψη τροφής, την πρόωρη ανάπτυξη.

Όπως όλοι οι απαλλαγμένοι από την καταπιεστική πατρική παρουσία ήρωες (βλ. τραγ. Ο Καλομοίρης και ο Σαρακηνός, Ο Τσάμαντας), ο Πορφύρης μεθάει με την παντοδυναμία του και τη διατυμπανίζει αλαζονικά. Ο βασιλιάς στέλνει ανθρώπους του να τον υποτάξουν και να τον πιάσουν. Ο καυχησιάρης ήρωας αναγκάζεται να αναμετρηθεί/συγκρουστεί με την τεράστια δύναμη των απεσταλμένων του βασιλιά, συμβολικού υποκατάστατου της πατρικής μορφής, όπως πολύ ορθά υποστηρίζει ο διακεκριμένος ελληνιστής Guy Saunier στο εξαιρετικό άρθρο του για το τραγούδι¹.

Οι εχθροί τον δένουν και ράβουν τα βλέφαρά του με μεταξωτές κλωστές, δεσμά που, προκλητικά και πάλι, θα σπάσει ο ήρωας με τη δύναμή του, για να κατανικήσει το στράτευμα, να κατακτήσει τη γυναίκα που αγαπάει και να εξευτελίσει οριστικά τη βασιλική εξουσία. Η πληθώρα των στοιχείων που συναντάμε σ' αυτή την ενότητα, με κυρίαρχο το δέσιμο του κορμιού και το ράψιμο των ματιών -σύμβολα νεκρικά στον λαϊκό πολιτισμό- και εν συνεχεία το σπάσιμο των δεσμών, την απελευθέρωση, τη δικαίωση, την εκδίκηση, την κατά κάποιο τρόπο νεκρανάσταση του ήρωα, περιγράφουν μια ολοκληρωμένη μυητική διαδικασία ενηλικίωσης του μυθικού ήρωα - και κατ' επέκταση του κάθε νεαρού άντρα. Μιράντα Τερζοπούλου (2017)

¹G. Saunier, Ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Συναγωγή μελετών, επιμ. Γ. Ανδρειωμένος, μτφρ. Ι. Μποτουροπούλου, Αθήνα 2001, σ. 177-197.

Η Δόμνα Σαμίου κατέγραψε τo τραγούδι το 1973, στο χωριό Κοντιάς της Λήμνου από τον Σταύρο Λαντούρη, 59 ετών. Τους στίχους στις αγκύλες, που δεν ακούγονται, τους απήγγειλε ο ίδιος.