Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια,
τώρα οι πέ- μωρέ, τώρα οι πέρδικες,
τώρα οι πέρδικες συχνολαλούν και λένε.
- Ξύπνα αφέ- μωρέ, ξύπνα αφέντη μου.

Ξύπνα αφέντη μου, ξύπνα καλέ μ' αφέντη,
ξύπνα αγκάλιασε κορμί κυπαρισσένιο
κι άσπρονε λαιμό, βυζάκια σα λεμόνια,
σαν το κρύο νερό πο' 'ρχέτ' από τα χιόνια.
- Άσ' με, λυγερή, λίγον ύπνο να πάρω
γιατί αφέντης μου στη βάρδια με 'χει απόψε,
για να σκοτωθώ ή σκλάβο να με πάρουν.
Μα 'δωσ' ο Θεός κι η Παναγιά η Παρθένα
και ξεσπάθωσα το διμισκί σπαθί¹ μου,
χίλιους έκοψα, χίλιους σκλάβους επήρα
κι ένας μου 'φyγε κι εκείνος λαβωμένος,
[μα 'χε αϊτού φτερά, λαγού γληγοροσύνη.
Πήρα το στρατί, στρατί το μονοπάτι,
βρίσκω 'να δενδρί, ψηλό σαν κυπαρίσσι.
- Δέξε με δενδρί, δέξε με κυπαρίσσι.
- Πώς να σε δεχτώ, πώς να σε καρτερέσω;
Να η ρίζα μου και δέσε τ' άλογο σου,
να οι κλώνοι μου, κρέμασε τ' άρματα σου,
να ο ίσκιος μου, πέσε κι αποκοιμήσου
και σα σηκωθείς, το νοίκι να πλερώσεις,
τρία σταμνιά νερό στη ρίζα να μου ρίξεις.]

¹διμισκί σπαθί: δαμασκηνό σπαθί