Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Ανδρόνικος ο ξακουστός, ο πλουσιανεθρεμμένος,
στις έξ' εμπαίνει, στις έξ' εμπαίνει στο σκολειό,
στις έξ' εμπαίνει στο σκολειό και στις εφτά νεγνώθει
και στις οχτώ, και στις οχτώ και στις εννιά

και στις οχτώ και στις εννιά γράφει και λοαριάζει,
στις δέκα και στις δώδεκα λογιάζει απηλογιάζει,
του καθενούς απηλογιά ξέρει να ροζονάρει¹.
Στις δεκαοχτώ πιάνει σπαθί, μαύρο καβαλικεύγει,
με τα σελοχαλίναρα και με τα φτερμιστήρια.
Εμπαινοβγαίνει στις αυλές, στου σεραγιού τις πόρτες,
κι όλες οι νιες τον ααπού και καμαρώνουσί το,
'μέ² πλιο πολύ τον ααπά του ρήα η θυγατέρα,
κρουφά κρουφά τον ααπά, κρουφά 'ποκαμαρώνει,
κρουφά ’πού τις γονέους της και φανερά του νου της.
['Ρωτεύγεται τη λυερή κι Ανδρόνικος περίσσια
και πορπατεί με φρόνηση και 'πομονή μεάλη.
Και μιαν ημέραν Κυριακή ήβγεν εις το σιργιάνι
κι ας εσυναπαντήχτησαν στου περβολιού την άκρα.
- Ώρα καλή σου, ρήισσα, του ρήα θυγατέρα,
πώς ήτο και κατέηκε στο δροσερόν αέρα
το νούρι³ της Ανατολής, τ' άχολο περιστέρι;
- Καλώς το τ' αρκοντόπουλο, αουροδιωματάρη⁴,
της χώρας το καμάρωμα, του πύργου το πρεπάι⁵,
των κορασιών τ' αάπημα κι εμού ζωή κι ορπία⁶.
Κρουφά περιυρίτζουσι, κρουφά συναπαντιούται,
κρουφά 'αχτυλιώνουται, κρουφά γλυκοφιλιούται,
κρουφά μαθαίν' η μάνα της πως είν' αγγαστρωμένη,
κρουφά του ρήα της μιλεί την κόρη να παντρέψου.
Κι ο μήνας εν εγιάηκε⁷ κι ο άλλος εν εβγήκε,
χαρές μεάλες γίνουται, καλέσματα στη χώρα
κι Ανδρόνικος κι η ρήισσα περίσσια καμαρώνου.]

¹ροζονάρει: να απαντάει όπως πρέπει ό,τι κι αν του πουν
²'μέ: αλλά
³νούρι: φως, τουρκ. nur
⁴διωματάρης: αυτός που έχει καλό παράστημα, κομψός, χαριτωμένος· αουροδιωματάρης: άγουρος και διωματάρης, νέος κι όμορφος.
⁵πρεπάι: στολίδι
⁶ορπία: ελπίδα
⁷εγιάηκε: πέρασε