Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Μια κόρη Βρονταδούσαινα ύφαινε κι ξεφαίνε
κιλαηδισμός τ’ αργαστηριού,
κιλαηδισμός τ’ αργαστηριού κι ο χτύπος του χτενιού της,
πουλάκι πήγε κι ήκατσε,

πουλάκι πήγε κι ήκατσε πάνω στο ξυλοχτένι.
Δεν ηκιλάδγιε σαν πουλί ούτε σα χιλιδόνι,
μόνο κιλάδγιε κι ήλεγε ανθρωπινή μιλίτσα:
– Χριστέ, και να ’σπανε η οτρά¹ να φθείρει το μασούρι.
Κι η κόρη ηραθύμισε, βγαίνει στο παραθύρι,
βλέπει τση χήρας τον υγιό στ’ άλογο καβαλάρη.
– Εμέ κόρη παντρεύουνε κι άλλη κόρη μου δίνουν
κι α θέλεις και χρειάζεσαι, κουμπάρα για να γίνεις.
Ήπιασε κι ηστολίζουνταν τρεις μέρες και τρεις νύχτες,
βάνει τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρ’ αστήθι,
την όχεντρα την πλουμιστή κορδέλα στα μαλλιά της.
Παπάδες σαν την είδανε ήχασαν τα νερά ντους²
και τα μικρά ψαλτόπουλα χάσαν την ψαλμουδιά ντους.
– Παπά κι αν είσαι χριστιανός κι αν είσαι βαφτισμένος
παράγυρε τα στέφανα και βάλτα στην κουμπάρα.
Κι η μάνα ντης ηστέκουνταν όξω στο σταυροδρόμι.
– Καλώς τηνα την κόρη μου την αξιοτιμημένη,
κουμπάρα τήνε ’πόστειλα και νύφη κατεβαίνει.

¹οτρά, τρα: χρυσή κλωστή
²τα νερά ντους: μάλλον, τα ιερά τους