Ακούστε
Έι, ο φυτό μας ’ς σο φυτό
Δώτσετέ με ’ς α μούντο
Έι, σαμού θωρώ αν καλό
Τα τάρντε μου είν’ ’κατό
Έι, πώς γρεύεις στα τρυπία
Η τσάκα μ’ έμει μη’α
Έι, χατσούζα, ιμαντσούζα
Τσιό φίλτσα σε καμμία
Έι, στο χάημά μας πουκάτου
Έχει μες τσαί τσιό ’χει μες
’Σα μανταράς πουκάτου
Έι, κρέμασες το κεκίλι
Ατί μαύρο σταφύλι
Νεοελληνική απόδοση
- Το βλαστάρι σας, το καλλίτερό σας φυτό
το δώσατε σε μιαν άσχημη.
Όταν βλέπω μιαν όμορφη
τα ντέρτια μου είναι εκατό.
- Γιατί κοιτάζεις απ’ τις τρύπες
ο κόρφος μου είναι γεμάτος μήλα.
- Αχ! άδικη και άπιστη
δε σε φίλησα ποτέ.
Εδώ κάτω, παρακάτω
στο χαγιάτι μας αποκάτω
μ’ έχεις και δε μ’ έχεις
σαν δεμένο με όρκο.
Κρέμασες το τσουλούφι σου
σαν το μαύρο το σταφύλι.
Οι Πασχαλινοί χοροί διαρκούσαν στα Φάρασα όλην τη Διακαινήσιμη εβδομάδα και με κάποια ύφεση συνεχίζονταν έως της Αναλήψεως. Ο Λαμπριάτικος χορός ήταν κυκλικός. Συμμετείχε σ’ αυτόν όλο το χωριό. Χορευόταν στα δώματα, τις αυλές, τις πλατείες και γενικά σε κάθε ανοιχτό χώρο. Ξεκινούσε με τα λόγια «Χριστός Ανέ, ’ληθώς Ανέ» και συνέχιζε με διάφορους άλλους στίχους, όχι πάντα σχετικούς με τη γιορτή, όπως εκείνοι που ακούγονται εδώ. Πού και πού λέγονταν και κάποια τραγούδια στα Τούρκικα. Δεν υπήρχε οργανική συνοδεία. Τους στίχους των τραγουδούσαν αντιφωνικά κάποιοι τραγουδιστές τοποθετημένοι στο κέντρο του χορευτικού κύκλου, καθώς και οι ίδιοι οι χορευτές. Στο χορό συμμετείχαν και τα δύο φύλα. Όσο για τα παιδιά, έτρεχαν γύρω γύρω, περνούσαν ανάμεσα στους χορευτές μέσα κι έξω από το χορό, κι έπαιζαν κυνηγητό.
Μέτρο: 4/4 με εξαιρέσεις.
Έκταση: Διάστημα 7ης μικρής (σι-λα).
Κλίμακα: Χρωματική του ρε (τριημιτόνιο μι♭-φα♯).
Καταγραφή του Συλλόγου Δημοτικών Τραγουδιών (μετέπειτα Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο), με επικεφαλής τη Μέλπω Μερλιέ, το 1930.
