Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Μέσα από τη θεματολογία των αποκριάτικων τραγουδιών αναδύεται μια γκροτέσκα πινακοθήκη ανθρώπινων αδυναμιών και ελαττωμάτων, ένας χάρτης των κοινωνικών ρόλων και σχέσεων, όπου όλα διακωμωδούνται καταλυτικά, χωρίς ωστόσο να χάνεται η βαθύτερη συμπάθεια και αποδοχή. Δεσποτάδες, παπάδες, καλόγεροι, γέροι και γριές, με ανεπίτρεπτες ή παράκαιρες σφοδρές ερωτικές επιθυμίες, καταβροχθιστικές γυναίκες – κυρίως χωρίς άντρα (χήρες, καλογριές, παπαδιές) αποτελούν τα κύρια θέματα των σατιρικών τραγουδιών. Τα άκρως τολμηρά αστεία και η γελοιοποίηση των ταμπού δίνουν την εντύπωση μιας ανεξέλεγκτης σεξουαλικότητας. Ωστόσο, παρά το κλίμα αυτό της ερωτικής αποχαλίνωσης, η σεξουαλικότητα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως φαινόμενο κοινωνικά καθορισμένο, άρα απαγορευμένη ή επίμεμπτη για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων όπως αυτές που αναφέραμε πιο πάνω.

Οι γυναίκες, στόχος πάντα της αυστηρότερης κοινωνικής κριτικής, βρίσκονται και εδώ στο επίκεντρο. Αυτό που πιο σκληρά σατιρίζεται είναι η ερωτική τους αδηφαγία. Οι άντρες, σε συμβολικό επίπεδο και με μαγική σκοπιμότητα, οικειοποιούνται μέσω της γυναικείας μεταμφίεσης την αναπαραγωγική δύναμη των γυναικών, σε επίπεδο όμως κοινωνικό και ηθικής αξιολόγησης, ως κύριοι μάλιστα φορείς των συγκεκριμένων τραγουδιών, γελοιοποιούν το ρόλο που υποδύονται και επαναβεβαιώνουν την εξουσία τους πάνω στη γυναικεία σεξουαλικότητα. (Βλ. και Πέντε δέκα παπαδιές και Ένας γέρος ηρκουντάνε). Μιράντα Τερζοπούλου (1994)

Ηχογραφήθηκε στην Κοζάνη, το 1990.