Τ' ορφανέσας το νυφέπαρμαν & Ξένε μ' ξενιτεμένε
Διήμερα, τριήμερα την νύφεν παραστέκ’ νε,
φορίζ’ν ατεν, στολίζ’ν ατεν κι ατέν’ κι στεφανών’νε *.
______________________________
Ξένε μ' ξενιτεμένε μ' κι ανεγνώ- κι ανεγνώριμε,
που πορπατείς στα ξένα, στα ξένα τ' ανεγνώριμα.
Εγώ σ' ατόν τον κοσμόν υπαντρε- υπαντρεύτηκα,
και πήρα Φραγκοπούλα, ήταν μα- ήταν μά(γ)ισσα.
Μαγεύ' και τα καράβεα και την θά- και την θάλασσαν.
Εμά(γ)εψεν κι εμένα τον ξένον, τον αλλόξενον,
που πορπατώ στα ξένα, στα ξένα τ' ανεγνώριμα.
* Το τραγούδι «Τ’ ορφανέσας το νυφέπαρμαν» συνεχίζεται με τους παρακάτω στίχους:
Στείλ’νε σον Άδην είδησην, τον κύρ’ν ατ’ς παραγγέλν’νε
κι ο κύρ’ς ατ’ς επέρεν είδησην και ελάλεσεν τον Χάρον.
«Έλα Χάρε ας παλεύομε’ ς σο χάλκενον τ’ αλώνι
και αν εν και ντο νικώ σε εγώ - Χάρε νασάν εμένα
κι αν εν’ και ντο νικάς με’ συ - Χάρε ν’αϊλλοί εμένα».
Επάλεψαν, επάλεψαν κι ο Χάρον ’κ’ ενικέθεν.
Ακούσατε ντ΄εμένυσεν ο κύρ’ς ατ’ς ασ’ σον Άδην:
«Ας τρων και πίν’ οι φίλοι μου και παραστέκ’νε στην κόρη’ μ’».
Νεοελληνική απόδοση
Διήμερα, τριήμερα παραστέκουν στη νύφη
τη ντύνουν, τη σκεπάζουν αλλά δε τη στεφανώνουν.
Στέλνουν είδηση στον Άδη και παραγγέλνουν στον κύρη της.
Παίρνει ο κύρης την είδηση και καλεί τον Χάρο.
«Έλα Χάρε, ας παλέψουμε στο χάλκινο τ’ αλώνι
και αν είναι και σε νικήσω εγώ, Χάρε, χαρά σ’ εμένα
και αν είναι και με νικήσεις εσύ, Χάρε, αλίμονο σ’ εμένα».
Παλέψανε, παλέψανε κι ο Χάρος δε νικήθηκε.
Ακούστε τι μήνυσε ο κύρης της απ’ τον Άδη:
«Ας φάνε κι ας πιουν οι φίλου μου
κι ας παρασταθούν στην κόρη μου».
