Κίνησε δέντρον, κίνησε
Κίνησε δέντρον κίνησε, κίνησε κυπαρίσσι
κίνησε, ωχ, κίνησε α-πλάτανα της Κως
κίνησε α-πλάτανα της Κως, και κρυόν νερόν της βρύσης
κίνησε, ωχ, κίνησε ανθέ της λεμονιάς.
Κίνησε ανθέ της λεμονιάς κι ανθέ του μαλαμάτου
της μαντζουράνας λούλουδο και μυρωδιά του δυόσμου.
Κινάτε αηδόνια και πουλιά και γλυκοκελαϊδείτε
κινάτε παλικάρια μου κι όμορφα τραγουδείτε.
Η Παναΐα είπεν το κι οι δώδεκα αποστόλοι
όπου ’γαπήσει κάθε νιος να τηνε παίρνει κι όλη.
Έτσι κι αυτός αγάπησε μιαν πλουμισμένην κόρην
και σύναξεν τους φίλους του κι ούλους του αντρειωμένους
για να του δώσει το φιλίν πρίν βρέξει πριν χ(ch)ιονίσει
πριν πιάσει χ(ch)ιόνιν ο βοριάς κι ανατολήν το κράι
πριν κατεβάσει ο Δούναβης και πάρει το γιοφύρι.
Ας πιάσει χ(ch)ιόνιν ο βοριάς κι ανατολήν το κράι
ας κατεβάσουν τα νερά κι όπου κι α’θθελ’ ας πάσι.
Ας εν καλά ο μαύρος μου που θα μας επεράσει
εμέναν και το αντρόυνον.
