Έξω από μια προσφυγική παράγκα στην Καισαριανή: το μικρότερο κορίτσι δεξιά είναι η Δόμνα. Δίπλα, καθιστοί, οι γονείς της. Ο φακός δεν χαρίζεται, ούτε και οι ίδιοι όμως παραχωρούν το παραμικρό σε οποιαδήποτε έννοια φωτογραφικής συμπεριφοράς. Το «χαμογελάστε παρακαλώ» γίνεται συνώνυμο της ουτοπίας. Ωστόσο, η φωτογραφία κρύβει (σαν μαγική εικόνα) ένα φωτεινό σημάδι: το νεανικό πείσμα του κοριτσιού που το χαμόγελο του θα ανθίσει αρκετά χρόνια μετά, όπως φαίνεται από τη φωτογραφία της στο πλευρό τού Γεχούντι Μενουχίν.
Ενας άνθρωπος δοσμένος ολόψυχα και δια βίου στη μουσική παράδοση της Ελλάδας: Η Ελλάδα, όπως και η παράδοση, είναι σαν ένα μεγάλο, πυκνόφυλλο δέντρο. Όποιος δοκιμάσει τον καρπό αυτού του δέντρου, δεσμεύεται σε μυστηριώδεις και αέναες δίνες που τον φέρνουν στις γειτονιές του χρόνου διαπερνώντας τους διαδοχικούς λαβυρίνθους της Ιστορίας.
Στρατευμένη από τις δυνάμεις της γοητείας του δημοτικού τραγουδιού, ταγμένη από πάθος, αναζητεί το ήθος, αναμετρά το έθιμο, τα τοποθετεί απέναντι της και προσκαλεί τους περίοικους σε βεγγέρα: «Λάβετε, φάγετε. Το πρόσωπο σας είναι ωραίο».
Κείμενο του Γιώργου Ε. Παπαδάκη από φωτογραφικό αφιέρωμα για τη Δόμνα Σαμίου στο περιοδικό Δίφωνο τον Νοέμβριο 1998. Τις φωτογραφίες του Νίκου Οικονομόπουλου / MAGNUM μπορείτε να δείτε στη σελίδα των πολυμέσων του άρθρου.
