Την Παρασκευή το βράδυ το Αγγλικό Φεστιβάλ ξεπροβόδισε ένα από τα πιο ικανοποιημένα ακροατήρια που θυμάμαι. Η Λίνα Λαλάντη έκανε εθνικομουσικολογία φέρνοντας στη ζωή μας Έλληνες μουσικούς και χορευτές. Ήταν βέβαια εκεί Έλληνες και Ελληνολάτρες αλλά όλοι ανταποκρίθηκαν στην προσφορά της Δόμνας Σαμίου και των υπέροχων εκτελεστών της. Αν και επικρατούσε η ευθυμία, υπήρχε και το πάθος και η ένταση.
Από τους χορευτές με τα πολύχρωμα κοστούμια το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι χάρηκα πάρα πολύ τον ολοζώντανο χορό τους. Οι τραγουδιστές αν και δεμένοι με τη γλώσσα τους, εν τούτοις το νόημα ήταν καταφανές σε όλους.
Οι οργανοπαίχτες επέδειξαν μεθυστική δεξιοτεχνία. Ο Χρήστος Μπαϊρακτάρης, ο βετεράνος, έπαιξε με απίστευτη επιδεξιότητα και η φυσιογνωμία του που θύμιζε Ρέμπραντ, δέσποζε. Ο κάθε οργανοπαίχτης ήταν ο καθένας μια προσωπικότητα.
Το πιο εντυπωσιακό ήταν η φυσική ικανότητα στα μικροδιαστήματα, πολύ περισσότερο πειστικοί από τους δικούς μας μελετημένους πειραματισμούς του περασμένου αιώνα.
