Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Τι να κάνω ο έρημος τη γυναίκα που ’χω.
Το Γενάρ’ και το Φλεβάρ’ με προβοδάει στο θέρο,
θέριζα, αλώνιζα, όλο βροχές και χιόνια,
κι όταν τα θημώνιαζα, όλο κρουσταλλάκια.

Κίνησα κι εγώ ο καημένους να πάω σπίτι,
βρίσκω τη νοικοκυρά μέσα με τους φίλους,
μπουγατσούδις έψηναν και αβγά τηγάν’ζαν.

Ξάμουσα¹ κι εγώ ο καημένους να πάρω ένα,
σ’κών’ το σιδηρόφτυαρο, να μια στο χέρι.
– Δε σι λέω, κερατά, βρε πεζεβέγκη,
’ντά ’χω γω τους φίλους μου όξω να στέκεις,
κι όταν δεν είν’ φίλοι μου, τότε να μπαίνεις;

Να το γρουνοτζέβανο², σκάσε και φάε,
να το γρουνοκούμασο, ψόφ’σε και πέσε!

¹ξάμουσα: άπλωσα το χέρι
²γρουνοτζέβανο: κάτω μέρος σπασμένης στάμνας, όπου βάζουνε φαΐ στα γουρούνια