Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Του παραμυθένιου αυτού τραγουδιού παραθέτουμε μιαν ακόμη παραλλαγή από την κοντινή στην Ύδρα απέναντι περιοχή της Πελοποννήσου. Οι πιο ανεπτυγμένοι στίχοι της αναδεικνύουν καλύτερα τη μυθοπλασία του τραγουδιού. Το «γυάλινο πηγάδι» ίσως είναι παραφθορά ή κακή ακρόαση του όρου «τ’ Αϊ-Γιάννη το πηγάδι», κάτι λογικό μια που ο Αϊ-Γιάννης συνδέεται τόσο με το νερό όσο και με τους θυσιασμένους άντρες.

Το μάθατε τι έγινε στ’ Αϊ-Γιάννη το πηγάδι;
Εφανερώθη ένα στοιχειό και τρώει τους αντρειωμένους.
Όλους τους νιους τους έφαγε κι όλους τους αντρειωμένους,
της χήρας γιος απόμεινε και κείνον θα τον φάει.
Γυναίκεια ρούχα φόρεσε, γυναίκεια πασουμάκια,
γυναίκεια πάει στην εκκλησιά, γυναίκεια προσκυνάει,
γυναίκεια παίρνει αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι,
γυναίκεια βγήκε κι έκατσε στ’ Αϊ-Γιάννη το πηγάδι
κι άπλωσε τα ξανθά μαλλιά και χύνει μαύρα δάκρυα.
Κι ο νιος τήνε λυπήθηκε, στέκει και τη ρωτάει:
– Τι έχεις κόρη και θλίβεσαι και χύνεις μαύρα δάκρυα;
– Η αρρεβώνα μου ’πεσε μέσα εις το πηγάδι
κι όποιος βρεθεί και βγάλει τη άντρα θα τόνε πάρω.
– Σώπα κόρη, μη θλίβεσαι και χύνεις μαύρα δάκρυα
κι εγώ θα πάω να τη βρω κι εγώ θα στήνε φέρω.
Και κατεβαίνει ο νιούτσικος την αρρεβώνα νά βρει,
βρίσκει τα φίδια πλεχταριές και τις οχιές πλεγμένες.
– Τράβα κόρη μ’ την άλυσο, βγάλε μ’ από τον Άδη.
– Εγώ δεν είμαι λυγερή, εγώ δεν είμαι κόρη,
εγώ είμαι κείνο το στοιχειό που τρώει τους αντρειωμένους
κι εκεί που μπήκες νιούτσικε έξω δεν ξαναβγαίνεις.

(Βλ. και το σχόλιο στο τραγούδι Στην Πόλη ήμουν κι έμαθα) Μιράντα Τερζοπούλου (2008)

Ηχογραφήθηκε σε στούντιο, το 2006.