Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Θεια μου Νικολάκαινα, συ δεν τό ’πραξες καλά,
τέτοια κόρη πού ’χεις, σκύλα, και την έστειλες για ξύλα.
Το κοπέλι στο καρτέρι τηνε πιάνει από το χέρι,
τράβα γω και τράβα κείνη, δίνει ο Θιός και πέφτ’ εκείνη
πάνω γω, ’πό κάτω εκείνη.
Τη φιλώ στο κούτελο, «Α’ στο διάολο, κούτσουρο!»
Τη φιλώ και στο λαιμό, «Α’ στο διάολο από δω!»
«Κόρη μ’, πόσο σ’ αγαπώ, πόχεις το λαιμό χυτό,
που ’χεις τα μαλλιά μετάξι και πλεγμένα με την τάξη!»
Τη χαϊδεύω, τη φιλώ, «Μα γω τέτοια τ’ αγαπώ».
Και μου λέει: «Παρακάτω, από το λαιμό πιο κάτω».
Και της πιάνω τα βυζά, μου λέει: «Μου ’ρθ’ αραθυμιά».
Και μου λέει: «Παρακάτω, από τα βυζά πιο κάτω».
Την πιάνω από τον αφαλό, «Παρακάτω, βρε τρελό!»
Και μου λέει: «Παρακάτω, απ’ τον αφαλό πιο κάτω».
Και την πιάνω από το γόνα, «Ατζαμής, μου λέει, είσ’ ακόμα».
Πιάνω της τα γόνατα, «Κάνεις και καμώματα».
Και της τα σηκώνω απάνω, τη ρωτάω τι να κάνω.
Και μου λέει: «Παραπάνω, απ’ τα γόνατα πιο πάνω».
Και την πιάνω απ’ το μερί, «Να, κοντεύει να το βρει».
Και μου λέει: «Παραπάνω, από το μερί πιο πάνω».
Ανάμεσ’ από το μερί, βλέπω τούρκικο τζαμί,
μπαίνει ο χότζας μέσ’ στη μέση με το κόκκινό του φέσι,
μια κοιλιά χτυπάει την άλλη, γίνεται χαρά μεγάλη