Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Άσπρα φορείς κι άσπρα κρατείς κι άσπρη είν’ η φορεσιά σου
κι άσπρα λουλούδια πέφτουνε απ’ την περπατησιά σου.

Χόρεψε, νυφοπούλα, τραγούδι να σε πω
να σε παινέσω θέλω, κορμί μ’ αγγελικό.
Άλλα λες κι άλλα με κάνεις,
βάλθηκες να με τρελάνεις.

Τέτοια νύφη δεν είδα εγώ ούτε μηλιά στην Πόλη
ούτε νεραντζολεμονιά στης Χιος το περιβόλι¹.

Άσπρη μου φουστανούσα και κοτσομάνισσα²,
εσύ το νου μου επήρες, ωσάν τη μάγισσα.
Άλλα λες κι άλλα με κάνεις,
βάλθηκες να με τρελάνεις.

Ποιος ουρανός, ποια θάλασσα, ποιος ήλιος, ποιο φεγγάρι
εστόλισαν τη νύφη μας κι έχει περίσσια χάρη.

Σένα τα λέω, σένα, κι αν θέλεις, άκου τα,
πάρε χαρτί και πένα και κάτσε, γράψε τα.
Άλλα λες κι άλλα με κάνεις,
βάλθηκες να με τρελάνεις.

¹ Η Χίος ήταν πασίγνωστη στη Δυτική Μικρασία για τα εσπεριδοειδή της, ιδίως δε στην Προποντίδα και την Κωνσταντινούπολη, όπου δεν ευδοκιμούσαν καθόλου τα ξινά.
² Κο(υ)τσομάνισσα: με κοντά ή ανασηκωμένα μανίκια (ιδιωματικό του Μαρμαρά).