Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής Δόμνα Σαμίου

Το τραγούδι αυτό όπως και το τραγούδι Tο γυάλινο πηγάδι, δραματοποιούν ποιητικά θρύλους για δαιμονικά όντα που παίρνουν μορφή σαγηνευτικής γυναίκας με σκοπό να παραπλανήσουν και να εξολοθρεύσουν νέους και ρωμαλέους άντρες.

Τραγούδια λες φτιαγμένα από υλικό ονείρων, απηχούν τον πλατύτερο και πλουσιότερο από εκείνον της σκέψης κόσμο του υποσυνείδητου, εκφράζοντας συναισθήματα και αντιλήψεις που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και την καθημερινή ζωή μέσα στην πατριαρχική κοινωνία. Τα συμβολικά τους πρόσωπα αντανακλούν τα πρόσωπα που κατοικούν τον καθημερινό κόσμο, αλλά και ενσαρκώνουν την αόρατη και απέραντη αλήθεια της ψυχής και των φαντασιώσεων σε μια υπερβατική πραγματικότητα, σε μια μυθοπλασία όπου οι δύο κόσμοι, ο αισθητός της εμπειρίας και ο υπερφυσικός των σκοτεινών δυνάμεων, συνυπάρχουν και συναντιούνται στο φιλιατρό ενός πηγαδιού.

Στον κόσμο αυτό οι γυναίκες, στενά δεμένες με τη φύση αλλά και με το υπερφυσικό Άγνωστο απ’ όπου ερχόμαστε και όπου ξαναγυρνάμε, άρα πάντα ύποπτες για κρυφές συμμαχίες με τις υπερκόσμιες δυνάμεις, ένοχες και ανεξέλεγκτες εκ γενετής, απειλούν την ομαλή ζωή της κοινότητας. Η δύναμή τους είναι η δύναμη της αποπλάνησης. Οι άντρες, πολιτισμένοι, λογικοί, γενναίοι, χρήσιμοι, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να παρασυρθούν από δόλια θηλυκά συγκεχυμένης ταυτότητας. Η πεντάμορφη που καλεί τον νέο άντρα να κατεβεί στο βάθος της γης –στο πηγάδι που ο ανθρώπινος συμβολισμός πάντα ταύτιζε με το δικό της σκοτεινό βάθος– αποδεικνύεται μια αιμοδιψής Λάμια, και έμμεσα το φροϋδικό αυτό τραγούδι διδάσκει πως κάθε γυναίκα μπορεί να είναι ένα καμουφλαρισμένο ξωτικό, δαίμονας καταχθόνιος, σαν την ίδια τη γη που στα σκοτεινά βάθη της γεννά τη ζωή αλλά και καταλύει τα σώματα των ανθρώπων. Μιράντα Τερζοπούλου (2008)

Το κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στο Παλιούρι Διδυμοτείχου Έβρου, το 1976.